Water, bootje, zon: een formule voor simpel relaxen!

Zoals we ook al verwacht hadden werden wij heerlijk uitgeslapen wakker. De kamer is lekker donker en het hele hotel ademt rust uit. Toen ik wilde gaan douchen hoorden wij ineens een serene mannenstem zeggen: Lady’s and gentlemen, we are testing the alarm system. When you hear an alarm, please don’t worry because this is a test. Een half uurtje later zei hij hetzelfde en het kwam eigenlijk wel kalmerend over. We hebben op dit moment geen negatieve dingen kunnen ontdekken en hebben het hier prima.

Buiten bleek het werkelijk heerlijk weer te zijn en via een Borders, Barnes & Nobles en de Pikes public market zijn we teruggelopen naar het water. Daar kochten we twee kaartjes voor de haven rondvaart en daar kwam ik erachter dat ik mijn credit card kwijt was. De laatste keer dat ik hem gebruikte was bij Elliot’s – waar we naast stonden – en het bleek dat ze hem netjes voor me bewaard hadden. Dat was natuurlijk een heerlijke lunch waard die ik betaalde met mijn net teruggevonden CC.

De rondvaart was leuk en we weten nu zeker dat we deze nooit gedaan hebben. We weten nu ook eindelijk waar Frasier gewoond zou moeten hebben maar dat zijn appartement nooit echt uitgekeken kan hebben over de Space Needle, de skyline én Mount Rainier. Zien jullie die drie zendmasten op de foto? Halverwege de linker zendmast zou zijn appartement geweet moeten zijn hahahahaha.

Na een uur heerlijk in de zon te hebben rondgedobberd zijn we even gaan afkoelen in het hotel. Daarna ben ik gaan winkelen en ging Bill op zoek naar een gezellige sportsbar. Hij is wel geslaagd, ik niet. Voor diegenen die in de Poll hebben aangegeven dat ik meer dan 1 pakje en 1 paar schoenen zou gaan kopen: Fout! Ik heb 1 pakje en géén schoenen, of je moet mijn knalgele teenslippers meetellen.
Jay, de barkeeper van Pyramid brew, heeft een film (clutch the movie) gemaakt en kent een aantal Nederlanders. Grappig dat er toch een boel Amerikanen zijn die Nederland wél kennen. Ook deze vakantie hebben we er weer meerdere meegemaakt die iets verder kwamen dan Amsterdam.

Het is nu half tien en het is de één na laatste avond hier in Seattle. Morgen nog een wedstrijd van de Mariners en dan vrijdag naar huis. Maar eerst morgen weer lekker het water op!

Seattle, 30 mei 2007

Seattle by night

Vandaag hebben we weer gewinkeld en de Mall in Belleview was een prettige afwisseling op de Malls die we al gezien hebben in de VS. Tja, als je binnenkomt en er zit iemand op een vleugel te pingelen dan weet je dat je in een Mall bent die minder van de gebruikelijke winkelketens herbergt. William is bij Timberland en bij Eddy Bauer geslaagd en ik ga morgen een paar uur Macy’s in zonder William.

Ik heb eindelijk een Tweety Pyjama – ja ja ja ja ik wordt 43 ik weet ‘t – gevonden die ze bij de Loony Toon Store in Six Flags niet hadden. Gelijk ook maar twee met de beeltenis van Thumper meegenomen. Ik hoop dat ik écht nooit in het ziekenhuis terecht kom want dan moet William op zoek naar normaal nachtgoed voor mij hahahahaha.

Het hotel is mooi en de service is uitmuntend. Jullie moeten eigenlijk gewoon eens op de website van hotel 1000 kijken want uitleggen hoe het eruit ziet is niet gemakkelijk. Over de service: De weegschaal in de badkamer deed het niet en dat is handig als we de koffers gaan inpakken. Op weg naar buiten zeiden we dat even tegen de front desk en toen we terugkwamen van het eten was de weegschaal gerepareerd, het bed opengeslagen, de weersverwachting stond op een kaartje op het bed, de muziek stond weer aan, de kopjes die wij voor thee hadden gebruikt waren vernieuwd en ook de thee was weer aangevuld.

Het restaurant - Elliot's Oyster bar - waar wij een paar jaar geleden ook aten kon ik zó weer terugvinden en ook nu nog is het eten zo heerlijk dat we er waarschijnlijk deze week nog wel één of twee keer terugkomen.

Zojuist een bad genomen dat gevuld wordt vanuit het plafond en volgens Bill is de douche ook erg lekker. Ja, dit is een hotel waar we de laatste drie nachten graag en met veel plezier zullen doorbrengen! En mochten jullie denken: wat betekent de kop dan? Nou niets, wij zien vrijwel geen enkele stad by night dus ook Seattle niet en zéker niet met zo’n heerlijke kamer als dit.

Seattle, 29 mei 2007

Aftellen.................

Na 3 ½ uur rijden kwamen we bij een overvolle Premium Outlet Mall aan waar ik eindelijk slaagde voor mijn eerste pakje! Helaas nog geen schoenen maar de vakantie is nog niet over dus er is nog hoop voor mij en voor de poll-deelnemers.

We hebben eerlijk gezegd niet veel méér gedaan dan gewinkeld – waar op zich niets mis mee is – ware het niet dat alle winkels nu een beetje op elkaar gaan lijken. We zijn beland in Lynnwood, vlak boven Seattle zodat we morgen even langs Belleview Mall en langs de Silverdale outlet kunnen rijden om Timberland schoenen op te pikken en om te kijken of we nog iets aan de pakjes/schoenen poll kunnen toevoegen. Daarna stoppen we écht met winkelen en gaan we weer wat ondernemen.
We zitten nu lekker op de hotelkamer tv te kijken en te internetten. Kortom: een heel gewone maandag-
avond voor de
Teixeiraatjes.

Natuurlijk zijn we nu vlak bij Seattle en gaan we nog een heleboel doen maar het heeft toch een beetje een gevoel van aftellen zo die laatste dagen. Nog minder dan een week en dan zitten we weer op het werk brrrrrrrrrrrrr…………

Lynnwood, 28 mei 2007

Het aanbevelen waard: Portland!

Vanmorgen probeerden wij te ontbijten bij Bistro 921 maar ze waren al over gegaan op lunch. Terwijl in de hotelgids aangegeven stond dat ze tot 12 uur op zaterdag en zondag ontbijt serveerden, zeiden ze tegen ons om even over elven dat de hoeveelheid mensen ervoor gezorgd had dat er geen eten voor ontbijt meer was. Ik vraag me af hoe ze morgen op Memorial Day dan aan eieren en spek komen want dan is volgens mij alles dicht. FF snel een melding gemaakt bij het hotel dat de Bistro 921 nou niet echt je van het was en na een sandwich bij Subway gingen wij op weg met de MAX naar het Convention Center.

Helaas konden wij de opstapplaats van Portland Ducktours niet vinden terwijl we wel op de juiste plek aan het zoeken waren. Daarom maar even bij de Rose Garden gaan kijken of er een winkel was van de Trailblazers. Niet kunnen vinden maar het was een leuke wandeling. Met de MAX weer terug naar de Saturday Market waar we een verse Fish and Chips namen en wandeling langs de Columbia River maakten. Er stonden leuke appartementen en we komen voor de tweede maal tot de conclusie dat het een enorm leuke vriendelijke stad is. Waar ze in Nederlandse steden iets van zouden kunnen leren: Het openbaar vervoer in de binnenstad is gratis zodat het autoluw wordt.

De Chinese garden was niet veel dus we zijn even door de Pioneer Mall gelopen en via de Columbia winkel weer terug in het hotel aangekomen. De dag was al bijna voorbij en na een ontspannen uurtje in de hotelkamer gingen we naar de On Deck sportsbar waar we de rest van de avond heerlijk naar honkbal, basketbal en bullriding hebben gekeken. Nu na mijn Bloody Mary en twee White Russians en Williams Jim Beam and Coke komt er weinig leuks meer uit mijn pen dus ik houd ermee op. Morgen wordt het weer mooier weer dus kunnen wij een beetje aan ons kleurtje werken, hoewel dát William beter lukt dan mij hahahahaha!!

Portland, 27 mei 2007

Reisdag 5: Niet storen vóór de eerste bak koffie!

We hebben gisteren de hele dag gelopen in de verscheidenheid aan casino’s die Las Vegas rijk is, winkeltjes gekeken en wat dingen gekocht (geen pakjes en geen schoenen)de en uitgebreid naar de fonteinen bij de Bellagio gekeken. De dag was zó voorbij maar we waren alletwee helemaal verrot.

Toch nog naar minor league honkbal geweest, de Las Vegas 51’s. De ene teleurstelling volgde de andere op want allereerst hadden ze geen mascotte terwijl Cosmo zo ontzettend leuk is, daarna kwam een gezin op de twee rijen voor ons zitten die totaal geen enkele interesse toonde in de wedstrijd en alleen met elkaar zaten te kakelen en met de kinderen zaten te spelen en het pinnetje wat ik gekocht had bleek achteraf een magneetje te zijn. Gelukkig heb ik van de 200 dollar nog 100 dollar overgehouden dus we hebben 175 dollar winst. Daar gaan we de laatste week lekker een keertje van eten ofzo!

Vanmorgen was zogezegd een beetje minder. Omdat we vrij laat gingen slapen was de wekker een onwelkome verrassing om half 7. De rental cars return was precies 10 minuten vanaf het hotel maar de auto kon niet gewoon worden uitgecheckt. Dus even naar beneden en het was zó gepiept. Tot grote ontevredenheid van mijn brombeer, moest hij samen met de Alamo, National en Dollar klanten in één bus zitten. Hij is zó gehecht aan de gele Hertz bus dat hij helemaal van zijn stuk was. In de hal was Alaska Air helemaal aan het einde van de grote rij aanbieders en ineens was iedereen incompetent en lastig. Bij de douane ondergingen we de gebruikelijke “routine” die ineens veranderd was in het woord “vernedering” en nadat wij voor 2 sandwiches en 1 fles water $ 21 betaalden moesten we inchecken met een flink aantal Aziaten dat geen woord Engels sprak. Het behoeft geen uitleg dat Bill ‘brombeer’ Teixeira het om 9 uur ’s ochtends al helemaal gehad had en toen het vliegtuig met een half uur vertraging om half tien ging taxiën heb ik mijn oogjes maar dicht gedaan. Gelukkig kreeg hij in het vliegtuig zijn eerste bakkie koffie!

In Seattle kwamen de koffers wat laat en de nieuwe koffer was aardig beschadigd waar je overigens niets aan kunt doen, dus daar zette wij ons zó overheen. De auto is prima en we zaten zó op de snelweg richting Portland Oregon. De natuur is mooier en stukken rustgevender dan de droge hitte in de woestijn en we worden er zichtbaar rustiger van. Hoewel het ongeveer 15 graden Celsius scheelt met Vegas zitten we om 13:00 uur lekker buiten onze lunch op te eten en de Oreo’s die ik kocht gaan er ook zó in. Het gebrek aan slaap plus de reisstress maken het toch nog een lange dag maar de eerste aanblik van Portland doet ons onze vermoeidheid aardig vergeten. Het is een ontzettend vriendelijke stad en we zijn zonder ons ongemakkelijk te voelen gewoon naar ons hotel teruggelopen vanuit Henry’s Tavern waar we een paar uur heerlijk hebben zitten eten en drinken.

Morgen zullen we lekker rustig aan doen en onze ogen uitkijken naar alle Gothic types die hier voor een conferentie zijn neergestreken.

Portland, 26 mei 2007

Moe

Het is al over twaalven en morgen vliegen wij al om 9 uur naar Seattle. Ik schrijf morgen een stukje over vandaag want we willen slapen!

Maar ’t is wel een droge hitte……..

We hadden vandaag geen haast dus we hebben eerst even wat gegeten in het hotel voordat we ons door de woestijn gingen worstelen.

Want een worsteling is het, het is zo vreselijk saai dat we na 2 uurtjes af zijn geslagen naar een ghost town. Dit was een stadje rondom een zilvermijn uit 1800 en we dachten dat we de enigen zouden zijn: FOUT!! Hele touringcars en enorme parkeerplaatsen stonden klaar om alle Japanse, Spaanse en Nederlandse toeristen te verwerken. Het was echt heel grappig en ik heb zelfs een koelkastmagneetje kunnen scoren.

Rond drie uur zijn we in Las Vegas en onze kamer is door twee kennissen ge-upgrade. We wisten niet wat we zagen: een slaapkamer op een verhoging, de zitkamer beneden aan een schuifpui met een patio en een prachtige badkamer!

Met de monorail zijn we eerst bij het Venecian uitgestapt en daarna doorgelopen naar Paris. Daar hebben we allereerst heerlijk gegeten met uitzicht op de Bellagio fontijnen en daar heb ik op onze $75 (het “geluksgeld uit Kentucky”) $206 winst gemaakt. Eens kijken of mij dat morgen weer lukt.

Las Vegas, 23 mei 2007

Woooooheeeeeehaaaaawiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii!!!

Niet treuzelen, gewoon vroeg weg want het is ruim een uur rijden naar Six Flags Magic Mountain en we willen er zijn voordat het park vol is.

We parkeerden bij Taz, de tazmanian devil, en liepen in de stroom met mensen mee die als makke schapen zich door de poorten van het roller coaster walhalla lieten loodsen. Ik werd al helemaal nerveus en na wat heen en weer gehakketak liepen we de juiste richting op. Ik ben lang niet in alle rides geweest want dan had ik tot het einde van de dag moeten blijven maar mijn top drie is: X, Tatsu, Goliath! Teleurstellend was de Loony Toones winkel. Ik hoopte daar wel wat Tweety spulletjes te kunnen scoren maar helaas, helemaal niets leuks!

Wat vonden we van het park zelf? Eh…. nou als het personeel wat meer peper in de kont kreeg en opgeleid zou worden in tot 10 tellen, als de bewegwijzeraar niet halverwege gestopt was en als de patat met hamburger geen $ 9 en een klein flesje water geen $ 4,50 zou kosten dan zou het misschien wat kunnen worden. Ik heb bij de X bijna anderhalf uur staan wachten wat op een drukke dag misschien 20 minuten zou zijn geweest. Maarja, dat kon de pret niet drukken en na de vakantie moet ik maar weer eens langs Rinus om mijn nek recht te laten zetten.

Bijna 2 uur deden we erover om naar Hesperia te rijden en in te checken in een charmant La Quinta hotel. Hier hebben we nog nooit in geslapen maar het is een aanrader. De kamers (van dit hotel dan wel te verstaan) zijn mooier dan een Holiday Inn en de prijs is beter.

Eerst even gegeten in een Outback want na het ballparkvoer in Six Flags hebben we behoefte aan écht eten. Daarna als een speer naar de High Desert Mavericks die van Lake Elsinore wonnen met 3-4. Het is een klein en vrij basic ballpark maar de mensen deden heel goed mee en we hebben heerlijk naar een leuke wedstrijd zitten te kijken.

We zijn nu moe maar ik kijk terug op een leuke dag. William denkt er anders over maar het is wel heel lief dat hij altijd achter mij aan hobbelt met dit soort dingen. Hij heeft ook leuke foto’s gemaakt terwijl ik in de achtbanen ging: 5 ½ uur lang!

Hesperia, 23 mei 2007

Reisdagje 4

Omdat onze vlucht om 12.40 zou vertrekken zijn we toch bijtijds weggegaan. Het was immers ruim een uur rijden en we konden niet weten hoe rustig het verkeer zou zijn.

De tolweg was vies duur en bij het bijzondere vliegveld kwam een hele donkere lucht aan. De auto inleveren bij Hertz gaat heel snel en voordat we het wisten stonden we om vijf voor elf bij de incheckbalie. De tickets waren gekocht bij Expedia en dan krijg je 1 bevestigingsnummer voor drie vluchten. De vorige vlucht was met United en laten die eikels ons nou niet vrijgegeven hebben voor de volgende maatschappij, Frontier. Het meisje achter de balie was uitermate vriendelijk en dat we niet naast elkaar zouden zitten kon ons eigenlijk niet zoveel schelen. Haar vader had twee jaar in Nederland gewoond en hij sprak Nederlands. Zij daarentegen had wat moeite met de Nederlandse bevestiging die je van Expedia krijgt.

We zijn voor het eerst in een machine geweest die heel hard pufte en snuffelde of wij geen gekke dingen aangeraakt hadden en Willeke kreeg vandaag de special treatment. Maar ook deze mensen waren bijzonder vriendelijk en wij kwamen tot de conclusie dat Colorado – op het dorpje Nederland na – erg mooi is met vriendelijke inwoners maar dat de staat wel een pietsie saai is. Nu zullen we wel alle natuurliefhebbers over ons heen krijgen maar we houden nou eenmaal meer van wat meer leven in de brouwerij. Vliegen met Frontier is overigens ook een aanrader.

Met een half uur vertraging door de regen en storm in Denver, kwamen wij in een zonnig LA aan. Hertz was zo bereikt en de dame die Bill hielp was bijzonder aardig. Ze zijn zelfs even naar een paar kofferbakken gaan kijken want in een gewone auto passen de koffers niet meer na onze nieuwste aanwinst. Daarom toch maar een upgrade genomen en aangekomen bij plekje nummer 40………… leeg! Na zo’n 50 minuten konden we wegrijden in een Cross Over auto. Dat is een auto die tussen een personenwagen en een SUV in zit.

In wat voor een auto je ook rijdt, rondom LA is het altijd een zooitje. Wat een rit van iets meer dan een uur had kunnen zijn, werd anderhalf uur en omdat het allemaal wat langer had geduurd op beide vliegvelden kwamen we pas om half zes in ons hotel aan. HUP snel in slechts een T-shirt naar de Rancho Cucamonga Quakes gereden die in een alleraardigst ballparkje spelen. Het was wat winderig en toen we uitstapten zagen wij iedereen met dekentjes en vesten lopen. Maar in plaats van terug te rijden naar ons hotel hebben we gewoon een leuke trui gekocht. De Quakes verloren met 2-3 van Bakersfield maar het kon de pret niet drukken.

We zitten ons nu al gapend op te warmen in de hotelkamer want het koelde toch wel heel snel af hoor ondanks dat we in Zuid-Californië zitten.

Rancho Cucamonga, 22 mei 2007

Op zoek naar beschaving.........

Vanochtend reden we al om half negen weg. Niet omdat we haast hadden hoor maar we waren gewoon vroeg wakker en het hotel was nou niet zo mooi en goed dat we nog even door wilden tutten.

Gisteren hadden we natte sneeuw maar vandaag hadden we alleen af en toe regen maar toch voornamelijk droog met bewolking. William had een mooie weg uitgestippeld dwars door natuurgebieden en scenic routes naar Colorado Springs. Al snel zaten we weer diep in de Rocky’s en het was allemaal éven prachtig. Naaldbomen, loofbomen, verbrande bomen, nieuwe bomen, dode bomen en ook nog een heleboel rotsen. Soms willen we wel wat rustiger wonen maar toen William en ik uitstapten in het dorp Nederland om wat te eten en hij zei: ik zou hier doodgaan! En ik ben het helemaal met hem eens. Een dorp met 1400 inwoners die allemaal in pick-ups reden en we hebben er geen één gezien zonder tuinbroek of baard, inclusief de vrouwen!

Verderop richting Denver werden de huizen mooier en het gebied wat leefbaarder in onze ogen. Want ja,we blijven een stel verwende stadskinderen hoor die het geen moment slechter willen hebben dan thuis ;)

Na 5 ½ uur door de bergen tuffen kwamen we in Colorado Springs aan en met behulp van Doortje (god wat ben ik daar blij mee) vonden we het hotel in een mum.

Naast het hotel ligt een Outback restaurant waar we – voordat we naar de Colorado Sky Sox gingen – heerlijk hebben gegeten. Het ballpark was ook weer zó gevonden en ondanks dat het er vreemd bij lag hebben we wel een leuke avond gehad. De Sky Sox wonnen van de Fresno Grizzlies met 6-7 en een ietsiepietsie onderkoeld kwamen we in het hotel aan.

Het was een lange dag maar ondanks het aantal wedstrijden en natuur deze vakantie, verveelt het nog steeds niet. Morgen en overmorgen wéér een wedstrijd en schrijf ik vanuit het zonnige Californië.

Colorado Springs, 21 mei 2007

Het prachtige Rocky Mountain National Park!

Om half 10 reden we uit Denver weg richting Estes Park voor een bezoek aan het Rocky Mountain National Park.

Tijdens het rijden kwamen de bergen, maar helaas ook de wolken, gestaag dichterbij. Er reden veel fietsers en in de bergen zoefde een oudere man met vrouw ons in een cabriolet triomfantelijk voorbij. Het was een tweebaansweg zonder vluchtstrook en zo af en toe een inham om te stoppen zodat je het snellere verkeer voorbij kunt laten gaan. Al snel ging het stromen van de regen en een paar mijl later zagen we een verzopen oude zak met een pissige vrouw in een inhammetje staan klooien met hun linnen dakje. Ik ben eerlijk gezegd wel blij met de SUV die we hebben. Niet alleen om de regen maar omdat er nogal wat wegwerkzaamheden zijn en met regen verandert het gravel al snel in een modderstroom.

Het is hier echt prachtig en in het voorjaar zijn er zelfs nog wegen afgesloten vanwege sneeuw. Dat zagen wij goed bij Bear Lake, waar we écht door bergen sneeuw moesten lopen (en ik op mijn teenslippers). Er liepen hier kuddes wilde Elanden en we konden ze van vrij dichtbij fotograferen. Ik heb nu zoveel foto’s dat ik extra blij ben met mijn digitale camera.
Een ander gaat 3 dagen hiken in dit park maar WilleBill gaan hier in nog geen 4 uur doorheen met de auto. Nou was het niet echt weer om te hiken maar daar zullen anderen het volledig mee oneens zijn.

In het hotel heb ik alle vuile was weggewassen en hebben we daarna “prima” gegeten in de Longz Mountain Grill. We hebben alle twee nogal last van de hoogte hier (benauwd, pijn op de borst) maar dat schijnt heel normaal te zijn als we de hotelguide moeten geloven tenminste. We hebben lekker honkbal gekeken op tv en alle koffers zijn al opnieuw gepakt om morgen via de scenic route naar Colorado Springs te rijden.

Estes Park, 20 mei 2007

Shoppen en honkbal: een prima combinatie!

Vanmorgen even genoten van het uitzicht uit de hotelkamer en lekker in een échte American Diner ontbeten voordat wij ons naar de Castle Rock Outlet Mall begaven. Doortje bracht ons er zó naartoe en we hebben er tot ongeveer 1 uur gewinkeld. We hebben er een prachtige duffel bag gekocht om het gewicht tijdens het vliegen te verdelen want anders gaat het ons wel erg veel kosten.

Na de outlet mall zijn we nog naar een Outdoor World geweest en naar de Aurora Mall maar ik zag niet veel leuks. Dus poll stemmers: ik heb nog géén pakjes of schoenen gekocht (of je moet een paar slippers meetellen)! William is vandaag echter wél goed geslaagd!

Om half zes namen we een taxi naar het Coors Field om een wedstrijd te bekijken tussen de Colorado Rockies en de Kansas City Royals. William had kaartjes gekocht via internet en die konden we ophalen bij het speciale loket daarvoor, de will call. De dame kon de kaartjes niet vinden en gaf op een gegeven moment de credit card terug met het rijbewijs en ze zei tegen William: U kocht kaartjes voor gisteren en niet voor vandaag maar gaat u maar even naar de klantenservice om de hoek. Met wat tegenzin liepen we ernaartoe want wat zou klantenservice er nou aan kunnen doen? Ik bleef buiten wachten en na een niet al te lange tijd kwam er een compleet verbaasde Bill naar buiten die zei: ik heb nieuwe kaarten, en ik hoefde helemaal niets bij te betalen. Nu hebben we al best wel een boel meegemaakt in Amerika en de service is ook vrijwel altijd goed maar kaartjes van $42 per stuk gratis weggeven omdat twee stommelingen een dag later naar de wedstrijd komen, néé ook dát is nieuw voor ons. We misten wel het weggevertje gisteren: een T-shirt en we waren ook nog maar nét op tijd want de wedstrijd van vandaag begon om 6.05 en niet om 7.05.

De Rockies hadden al van de laatste 15 thuiswedstrijden, 10 wedstrijden verloren dus veel geloof hadden we er niet in. Geheel onverwacht hebben we naar een ontzettend leuke wedstrijd zitten kijken en de Rockies wonnen met 4-6. Het ballpark is door dezelfde architect ontworpen als Camden Yards van de Baltimore Orioles dus dat zat meteen al goed. De kaarten waren perfect en de voorspelde regen heeft ons gelukkig overgeslagen.

Resumé: een geslaagde dag met shoppen in het voorprogramma van een fantastische honkbalavond.

Denver, 19 mei 2007

Reisdagje 3: naai, naaien, genaaid!

Vanmorgen togen wij naar het O’hare airport en omdat we dachten dat het heel druk zou zijn pakten we om 9 uur al een taxi. We waren er een klein uur later om daar in een hele korte rij te staan bij het inchecken.

Één van onze koffers woog 5 lbs (dat is 2,27 kilo) te zwaar en we moesten bijbetalen. Een bijzonder vriendelijke dame ging met ons in discussie dat het onze eigen schuld was en dat ze ons niet zou helpen als we zo lelijk bleven doen. Nou, ik moet je eerlijk zeggen dat wij een onvertogen woord in het Engels hebben gezegd. Onze blikken en de opmerking: My god, $50 for 5 pounds that is outrageous!!, zal haar een beetje tegen gestaan hebben. Dit is de eerste keer dat we vandaag genaaid werden.

In Denver aangekomen bleek het een bijzonder vriendelijk hotel te zijn en we waren blij verrast met de kamer. Helaas waren de vending machines wat minder vriendelijke en gaf hij én geen water én geen geld terug. Naai 2!

Het was bewolkt maar met een prima temperatuur, tijd voor een drankje dus! In Falling Rock Tap House werden we weer verrast door de enorme hoeveelheid bier ze op tap hadden. William dronk een biertje uit Munchen en ik een limonade. Daar kan ik maar geen genoeg van krijgen. Hoewel……. In de volgende kroeg, croc's Mexican Bar and Grill, dronk ik eerst een Pina Colada en daarna een Bloody Mary. De barkeeper tapte niet alleen bier maar ook goede moppen. Zij adviseerden ons Willie G’s steakhouse voor een surf and turf.

Nou daar zaten wij dus in een restaurant dat er prima uitzag met vriendelijk (maar een beetje viezig) personeel. Mijn biersoep met cheddar smaakte heerlijk en ook de surf en turf was goed te eten. Vlak bij ons kwam een gezin zitten vader, moeder, dochter en opa denken wij, die elkaar alleen maar chagrijnig aan zaten te kijken. Ze kregen eten en ineens stonden ze op en liepen ze weg. Precies goed getimed want niemand van het personeel was in zicht zodat ze zonder te betalen toch hadden gegeten. We weten dat dit soort dingen gebeurt maar als je er met je neus bovenop staat is het toch een vreemde gewaarwording. Dat was trouwens de rekening ook: $168 voor een stukje vlees en een lobster tail, twee flessen water en een kopje soep kun je wat aan de prijzige kant noemen ;). Dit was de derde keer dat we genaaid werden maarja, ach zo’n dag moet er ook tussen zitten.


Denver, 18 mei 2007

NB Wat wij trouwens nog nooit hebben meegemaakt: william heeft vanaf the fallen rock tap house op zijn mobiel "Falling Rock" staan onder Orange.

Lekker tukkie doen in de zon……

Vanochtend was het gelukkig weer stralend weer hier in Chicago maar het zou niet veel warmer worden dan zo’n 17 graden. Zeker niet aan de waterkant waar we écht altijd even langsgaan als we hier zijn.

Allereerst brachten we een bezoek aan het Shedd Aquarium. Ik kan niet anders zeggen dat het prachtig was ingedeeld en we hebben bijna drie uur rondgelopen. Het mooiste was het groot Barrière rif waar de visjes ook nog even werden gevoerd. Ik kan er eigenlijk weinig over vertellen maar het was mooi, erg mooi.

Het aquarium lag op hetzelfde complex als Soldier Field, het Bears Stadium. Man, man, man wat een enorm complex is dat. Het duurde zowat een half uur voordat we er omheen gelopen waren en helaas vonden we geen team store.

Met de taxi zijn we naar de Navy Pier gegaan en daar hebben we lekker in het zonnetje naar langslopende mensen, langsvarende boten en een enorme berg zeemeeuwen zitten kijken. William kwam op een gegeven moment op mijn schoot liggen en heeft zo bijna een uur in het zonnetje gelegen. Hij deed nét geen tukkie ;).

Zo gaat een dag toch ongemerkt snel voorbij. Wij hebben wel eens een vakantie gehad waarvan wij dachten dat hij nooit voorbij zou gaan maar deze vakantie gaat wel héél erg snel! Morgen nog maar twee weken. Nee, ik zeg het anders: Héérlijk, nog twee héle weken genieten!

Chicago, 17 mei 2007

My kind a town!

Vanmorgen heb ik tot 9 uur geslapen maar William werd al om 7 uur wakker. Een American diner was er niet te vinden dus hebben we een sandwich gegeten bij Starbucks. We liepen lekker te winkelen en voordat we de tweede kant van de Magnificant Mile zouden lopen hebben we heerlijk geluncht bij TGI Friday’s. Chicago is echt een heerlijke stad om te winkelen maar ook om lekker rond te kijken. We hebben trouwens vandaag een paar leuke dingen gekocht.

Omdat het gisteren regende, speelden de White Sox vandaag een double header tegen de Yankees. Daardoor werd onze wedstrijd een uur later gestart. Nu regende het ineens heel flink en voordat de wedstrijd goed en wel begon was het half 9 geweest en mijn hemel wat was het KOUD! Gelukkig zaten we overdekt in de “nose bleed seats” maar het was ongeveer 14 graden met heel harde wind. We hadden ons er wel een beetje op gekleed maar in de vijfde inning zijn we ons toch maar even op gaan warmen.

In de teamstore kocht ik niets voor mijzelf maar wel iets voor twee White Sox Fans die ik ken. Wát ik kocht blijft nog even een kleine verrassing.

Helaas verloren ze van “het MF Scum” maar dat kon de pret niet drukken. Het was weer een hele ervaring.

Chicago, 16 mei 2007

Is this heaven? No, it's Iowa!

Vandaag hadden we twee hoogtepunten en de eerste lag ongeveer 2 uur rijden van Davenport. Nadat we over de I61, de D41 en de Y21 (die laatste twee stonden niet op de Rand McNally maar Doortje leidde ons er naartoe zonder morren) en over een paar gravel wegen hadden gereden kwamen wij aan op het “Field of Dreams”.

Voor diegenen die niet weten wat dat is moeten even de carrière van Kevin Costner bekijken en dan zie je dat dit een film is.

De filmset van deze legendarische honkbalfilm bestaat nog steeds en ligt in Dyersville Iowa. Het duurt te lang om uit te leggen waar de film over gaat maar hij is de moeite van het kijken waard en de titel van dit epistel is één van de prachtige zinnen uit deze film. Net zoals: “Build it and they will come”, of “Go the distance”. Naast het officiële veld en de Lansdale boerderij ligt een stuk grond waar anderen ook een slaatje uit het geheel willen slaan. Daar staat een souvenir shop en daar zijn we lekker niet in geweest. Wij kochten de cap en het koelkast magneetje gewoon waar we het moesten kopen: in een schuurtje op het terrein.

De weg naar Chicago was minder druk dan we dachten en het was een prachtige route. Jammer dat de zon het vandaag liet afweten.

Het tweede hoogtepunt is “Mother Hubbards”, een sportsbar waar wij onder het genot van een biertje en een bloody Mary voor mij, keken naar ongeveer 4 schermen tegelijk: 3 verschillende honkbal wedstrijden, 1x basketbal en nog een paar andere sporten werden op andere schermen getoond. En alweer komt de titel van dit stukje om de hoek kijken met dát verschil dat Chicago in Illinois ligt.

Tijdens het kijken kwamen wij in gesprek met een Cleveland Indians fan, geboren in de VS maar met Hongaarse ouders. Heel lang verhaal maar we hebben de hele avond over van alles en nog wat – maar voornamelijk over sport – zitten kletsen. We blijven twee hele dagen in deze fantastische stad en waar wij voornamelijk naar uitkijken: UITSLAPEN!!!!!

Chicago, 15 mei 2007

Another 45 miles to go……

Luisterend naar 60’s muziek, een CD met Nederlandse nummers en een CD van the Golden Earring hebben wij vandaag zo’n 300 mijl gereden door niets meer dan farm land!!!

In The Quad Cities (vier steden die aan elkaar grenzen maar gesplitst worden door de Mississippi en een Highway) konden we geen hotel vinden met wasmachines. Dit enorm lastige probleem werd opgelost door Dorothy. Zij wees ons naar de eerste de beste Wal*Mart waar wij de nodige “undy’s” kochten. In Chicago zullen we wel een spijkerbroek ofzo kunnen oppikken als het nodig is.

Het Radisson is een prima hotel en we zijn nét terug van een hele leuke wedstrijd – in korte broek met 27 graden – in het ontzettend leuke het Ball Park van de Swings met prachtig uitzicht over de rivier en een Mississippi River Boat.

Veel meer hebben we niet beleefd en omdat we morgen weer een lange rijdag (zo’n 7 ½ uur) hebben gaan we weer vroeg slapen.

Davenport, 14 mei 2007

Relaxte dag

Heel veel is er niet gebeurd vandaag maar de dag was wel lekker relaxed. Na een wat onrustige nacht – William dacht dat er een vreemde in onze hotelkamer was maar ik was even naar de badkamer geweest – stonden we pas om half 9 op. Om op tijd te kunnen komen voor de middagwedstrijd, vertrokken we snel en ontbeten we onderweg wederom een écht Amerikaans ontbijt.

Zo’n uur voor Indianapolis zagen we een outlet mall die we in eerste instantie voorbij reden. Toch maar even teruggereden om wat veldwerk te doen voor de grote outlet vlak bij Seattle. Ik kocht weer een paar hemdjes bij J. Crew want ik wil niet dat mijn armen er als een wielrenner uit gaan zien ;). Bij de Nike winkel vonden we wéér geen gymschoenen voor Bill maar we hebben onze hoop gevestigd op de Nike Store in Chicago over een paar dagen.

In het Victory Field kregen wij een Indians drawstring backpak en zagen we een leuke wedstrijd van de Tribes tegen Ottawa. Het eerste gedeelte zagen wij vanaf onze plekken vlakbij het derde honk, maar het tweede deel lagen we op het gras, heerlijk in de zon, te werken aan onze teint.

Morgen wordt een lange rijdag dus hebben we een excuus gevonden om alweer vroeg te gaan slapen.

Indianapolis, 13 mei 2007

Kentucky (2)

Vandaag was een geweldige dag die begon met zon en een hele dikke kus voor ons 12 jarig huwelijks jubileum!

Denny’s was een beetje vol dus we zijn voor de eerste – en de laatste– keer bij een Waffle House gaan ontbijten. We werden geholpen door een hele grote dikke vrouw met stoppels van drie dagen. William moest er niet naar kijken omdat hij anders geen hap meer door zijn keel kreeg. “Ze is wel vriendelijk maar……”, zei hij stug naar buiten kijkend hahahahahaha!

De rit naar Louisville was zó gedaan en Dorothy heeft ons zonder moeite naar het Kentucky Derby Museum geloodst wat overigens naast het Churchill Downs race track ligt. Voor de tweede keer deze vakantie hebben wij met onze ANWB-kaart een Tripple A korting gekregen. De dames bij de counter vonden het zo leuk om iemand uit Nederland te ontmoeten (ja alweer) dat wij twee box-seats kregen voor de race van vandaag. Nu wil het toeval dat ik écht nog nóóit paardenraces live heb gezien dus dat kwam wel goed uit. Dezelfde vriendelijke dame gaf ons de tour die ons over het hele terrein bracht en ons uitlegde hoe vol het een week eerder tijdens de Kentucky Derby was en hoe duur de kaarten zijn op die dag. Na de tour maakten wij dankbaar gebruik van de gratis kaarten in box seat 320 J07, vlak voor de finishlijn. William vond wel dat wij iets moesten inzetten op een paard. Hij zette $10 in op paard 2 in race 2 uit omdat hij zo’n leuke naam had n.l.’Freddy from the Bronx’. Laat dat paard nou winnen!! En nu komt het allerleukste: Het paard heette helemaal geen ‘Freddy’ maar Crackalackin. De $ 75 winst zit in een envelopje en dat gaan we in Las Vegas vergokken en hopelijk verdubbelen.

Op naar het Louisville Slugger Museum waar wij van de beveiliger van de parkeergarage een coupon kregen voor een discount. De bat buiten was mega en ik kreeg hem nauwelijks op de foto. Binnen was het een stuk kleiner dan we dachten maar wel ontzettend leuk om nu eens te zien hoe die dingen aan de lopende band gemaakt worden. De rondleiding kregen we van Ron, dus niet die van jou Errol, want deze was écht gespeend van iedere vorm van humor!

Last but not least, een wedstrijd van de Louisville Bats in het Louisville Slugger Museum gekeken waar wij in een winnend vak zaten voor een gratis hamburger in een White Castle.

Ik kan mij voorstellen dat een 12 jarig jubileum in de ogen van een ander er wat anders uit zou zien maar voor ons: Een perfecte dag met heerlijk zonnig weer!

Louisville, 12 mei 2007

Kentucky (1)

We hoefden vandaag maar zo’n anderhalf uur te rijden van Cincinatti naar Lexington KY dus William liet mij lekker doorslapen tot 9 uur terwijl hij zelf al om half acht in de andere kamer (jaja we hadden een kleine suite) achter de laptop zat. Tot nu toe hebben wij iedere dag gewoon verbinding kunnen krijgen om het nieuws uit de rest van de wereld te lezen. Want tja, de wereld in de VS houdt op te bestaan buiten de grenzen of buiten de oorlogsgebieden.

Na een prima ontbijt reden wij in korte tijd door een prachtig landschap naar Lexington toe. Vlak voor Lexington sloegen wij af omdat Willeke héél nodig naar het toilet moest en toevallig was dat ook een afslag voor het Kentucky horse park.

Tja, als je dan toch in Kentucky bent moet je natuurlijk wel paarden kijken. Het was allemaal prachtig onderhouden en we hebben in de vochtige warmte even lekker een uurtje gewandeld en paarden gekeken: Paarden in stallen, paarden in trailers, paarden als standbeeld, paarden in een museum en paarden die over hekjes heen sprongen.

De Fayette Mall was ook erg leuk en bij Macy’s heb ik in plaats van één maarliefst twéé bonus Gifts gekregen omdat ze nog nooit iemand uit Nederland hadden ontmoet ;). Helaas geen gymschoenen voor William maar wel twee leuke hempjes voor Wil. Snel* zonder Dorothy** naar Appelbee’s Park waar de Lexington Legends – een single A affilliate van de Houston Astro’s – verloren van de Lake County Captains met 1-3.

De TV in onze hotelkamer kapt er zojuist mee dus het late night base ball zit er vanavond niet in.
By the way: onderweg hebben wij óók regen gehad maar dat verdampte toen het op de auto terecht kwam en in het ball park voelden wij twee hele druppels dus we zijn solidair geweest met jullie in Nederland.

Lexington KY, 11 mei 2007

*Snel was het niet echt want IK was de kaart vergeten en dacht dat ik het zonder Dorothy wel af kon.
** Dorothy is de Amerikaanse vrouwenstem die wij konden uitkiezen op de tom-tom. Zonder haar was het ook wel gelukt maar we zijn “east” in plaats van “west” gereden en dan rijd je een beetje om…..

Hmmmmmmmmmmmm……………

Dat dachten wij toen om 6.15 de wekker ging en wij op moesten staan om de middagwedstrijd nog te kunnen halen in Cincinatti. Het beloofde een stralende dag te worden en alle “dingetjes” van gisteren zijn weer vergeten ;)

Bij een benzinepomp pikten we een donut en koffie op, om maar zo min mogelijk tijd te verliezen. Zonder dat ik ons verkeerd stuurde of tegenwerkingen van het verkeer, reden wij om bijna half één het parkeerterrein bij het Great American Ball Park op. OK, dit keer dan geen foto van het volkslied maar door de prachtige plaatsen en de brandende zon vergaten wij dat vrij snel. We zagen een heel leuke wedstrijd en de Reds wonnen van de Astro’s met 5-9.

Uiteraard scoorde William een cap, ik een pinnetje en natuurlijk ook een koelkast magneetje en met een tevreden gevoel togen wij naar de East Gate Mall waar we van alle hotels de Fairfield Inn uitzochten. William koos deze mall uit omdat we misschien zin hadden om nog even te winkelen. Nou ik kan je zeggen dat wij na ruim 400 mijl rijden plus een hele middag in de zon nou niet echt meer heel veel zin hadden om een nog een paar uur te gaan lopen winkelen.
De toetjes in Long Horn steakhouse zagen er erg machtig uit en zelfs bij mij kon die er écht niet meer bij. Daarom reden we naar de supermarkt voor een licht toetje: meloen. Ook nog even naar Dicks Sporting goods geweest voor gymschoenen maar slaagden helaas niet.

Beneden zit nu een wasje in de droger want met dit warme weer (ja, ja, ik kan het niet vaak genoeg zeggen want ik weet dat het hondenweer is bij jullie) raak je snel door je kleren heen. Maar wees gerust, morgen is er 30% kans op regen waar wij naartoe gaan.

Cincinatti, 10 mei 2007

Reisdagje 2: een nachtmerrie!

Het beloofde een goede dag te worden toen we zonder ”strip search” door de douane geloodst waren. De vlucht was heerlijk rustig, de auto hadden we in een mum van tijd en het weer in Chicago prima.

De wegen rondom de stad zijn echter een stuk minder. Over een stukje van ongeveer een half uur deden we twee uur. In eerste instantie dachten we nog dat het aan mij lag omdat ik ons over de I90 i.p.v. de I94 naar Hammond stuurde. Op de terugweg, richting Wrigley Field, hebben we wel de juiste weg genomen maar hebben we er helaas toch weer 2 uur over gedaan. Bij de Cubs was het heel druk en het was waarschijnlijk best een leuke wedstrijd maar door het lopen, praten en de drukte konden we ons er niet op concentreren. Na de 5e inning zijn we op weg gegaan naar de bus die ons weer bij onze auto op de campus parkeerplaats van De Vrij University terug zou brengen maar die konden we niet zo gemakkelijk vinden. Er reed nét een taxi voorbij en die heeft ons netjes afgezet bij het parkeer terrein. Zelfs om half 10 in de avond staat er een file richting Hammond. Gelukkig dat William dáár een hotel heeft geregeld want ik moet er niet aan denken dat we de hele Chicago ochtendspits over de I94 door zouden moeten akkeren.

Resumé: ken je zo’n dag dat wélke beslissing je ook neemt dat het altijd de verkeerde lijkt te zijn? Bied je jouw hulp aan ben je een bemoeial, biedt hij zijn hulp aan is hij attent; zeg je rechts, dan had je links gemoeten; ga je in de middelste rij staan, dan gaat de rechter sneller en rijd je op de linker baan dan lijkt de middelste je weer voorbij te razen. Vandaag was voor ons zo’n dag: een nachtmerrie met een gouden randje dat de Cubs heet ;)

Hammond (bij Chicago), 9 mei 2007